Transmisyon Elektron Mikroskobu – Laboratuvar Tanı Bilimi – Laboratuvar Ödevleri – Lab Ödevleri – Kimya Mühendisliği – Kimya Ödev Yaptırma Ücretleri
EM Tekniği ve Organizasyonunun İlkeleri
Transmisyon elektron mikroskobu – çözme gücü
Neredeyse tüm ultrastrüktürel teşhis çalışmaları, hastalığı anlamamızı ve teşhisimizi geliştirebilecek spesifik veya karakteristik hücresel ve matriks özellikleri göstermek için transmisyon elektron mikroskobu (TEM) kullanır.
TEM’e ek olarak, çok daha az sayıda da olsa, birinin ‘özel’ teknikler olarak adlandırabileceği uygulamalar vardır: başka bir ‘morfolojik’ EM türü olan EM’yi taramak ve diğer teknikler, temel içerik hakkında bilgi verir (X -ışını mikroanalizi) veya biyomoleküler kompozisyondur (immünositokimya ve ultrastrüktürel histokimya).
Ultrastrüktürel seviyede kantitatif bilgi sağlamak için morfometri gibi ışık mikroskobu prosedürlerinin EM “versiyonları” da geliştirilmiştir (örneğin, lenfomalarda nükleer düzensizlik).
Daha yeni “fonksiyonel” ultrastrüktürel tekniklerin geliştirilmesine rağmen, EM hala H&E histopatolojisi gibi çoğunlukla morfolojik bir tekniktir. Işık mikroskobu gibi, EM de gözlem için bir tür radyasyona maruz kalan bölümleri kullanır.
Radyasyon (elektron ışını) kesitteki malzeme ile etkileşime girerek, numunenin doğası hakkında bilgi vermek için yorumlanabilen bir görüntü oluşturur. EM’nin önemi, bir elektron ışını kullanmasıdır.
Çözme gücü radyasyon dalga boyu ile belirlendiğinden, pratikte bir elektron mikroskobunun çözme gücü bir ışık mikroskobununkinden yaklaşık 100 kat daha fazladır. Sonuç olarak, hücrenin ve matrisin, boyut olarak birkaç nanometre kadar küçük yapısal ayrıntıları görüntülenebilir ve bu, ışık mikroskobunun algılama yeteneğinin ötesindedir.
Yıllar geçtikçe, bir hücre veya hastalık için farklı veya spesifik olan hücre ve matriks yapıları tanımlanmıştır ve bu birikmiş bilgi kütlesi hem tümörlerde hem de neoplastik olmayan hastalıklarda tanısal elektron mikroskobunun temelini oluşturur.
Transmisyon elektron mikroskobu ne ise yarar
Elektron mikroskobu
Transmisyon Elektron Mikroskobu
TARAMALI Elektron Mikroskobu
Transmisyon elektron Mikroskobu Çalışma prensibi
Elektron mikroskobu Özellikleri
Elektron mikroskobu Çeşitleri
Transmisyon elektron mikroskobu fiyatı
Uzmanlaşmış ultrastrüktürel teknikler ve prosedürler
- Taramalı elektron mikroskobu
- İmmünoelektron mikroskobu
- Ultrastrüktürel histokimya
- X-ışını mikro analizi ve elektron kırınımı
- Donma-kırılma / donma-dağlama
- Ultrastrüktürel yerinde hibridizasyon
- Ultrastrüktürel morfometri
Görüntü Oluşumu
TEM’de, aydınlatıcı (“olay”) ışındaki elektronlar, bölümle temas ettiklerinde bir dizi etkileşim üretir. Birçoğu bölümden neredeyse hiç değişmeden geçer. Diğerleri, bölümdeki elektron yoğunluğu alanları veya noktaları tarafından yollarından saptırılır (“esnek olarak saçılır”) ve uygun şekilde konumlandırılmış bir açıklıkla olay sonrası ışından filtrelenir.
Olay sonrası ışın, bu nedenle, gelen ışına kıyasla elektron eksikliği olan alanlara sahiptir ve bu farklılık görüntünün temelini oluşturur. Bir kesit içindeki yoğunluk, bir mineralizasyon odağında olduğu gibi, doğuştan olabilir veya kesitteki dokunun kimyasal işlemden geçirilmesiyle ortaya çıkabilir.
Çoğunlukla bu, osmiyum atomlarının seçici olarak membranlar gibi biyolojik malzemelere bağlandığı osmiyum tetroksit çözeltisi (aşağıdaki Tekniğe bakınız) kullanılarak yapılır.
Sonuç olarak, bir hücre zarına bağlanmış bir sıra osmiyum atomu, olay sonrası ışında bu ‘eksik’ elektron çizgisini yansıtan bir görüntü üretecektir ve bu da, elektronların flüoresan üzerindeki etkisi olarak elektron mikroskobu ekranında bir çizgi haline gelir izleme ekranının kaplanması ve görünür ışığa dönüştürülmesidir.
Teknik
İnce kesitli TEM için doku hazırlamak için kullanılan teknikler, son yıllarda oldukça standart hale gelmiştir. Işık mikroskobunda olduğu gibi, dokunun otolizi önlemek için derhal sabitlenmesi gerekir ve ilk önce ağırlıklı olarak çapraz bağlanan bir protein fiksatif olan bir aldehit içinde sabitlenir.
Ticari olarak temin edilebilen bir dizi aldehit olan glutaraldehidin, ultrastrüktürel koruma ve kullanım rahatlığı açısından en iyi uzlaşmayı sağladığı kabul edilmektedir.
Bununla birlikte, bir biyopsi veya bir rezeksiyon örneğinin glutaraldehitte fiksasyonu, personel ve cerrahi ameliyathaneye veya koğuşa gitmek için zaman gerektirir. Personel düzeylerine bağlı olarak, histolojik formalindeki ana örnekten doku alınması gerekli olabilir.
Bunun fizyolojik pH’a tamponlanması koşuluyla, numuneler oldukça küçüktür ve EM için numune büyük bir numunenin derinliklerinden alınmaz (burada otoliz doku yapısını değiştirebilir), koruma çok iyi olabilir.
Histolojik formalinde dokudan numune alma seçeneği, tüm numunenin balmumuna gömülmesini engeller ve H&E araştırma düzeyinde karşılaşılan bir tanısal sorunun olasılığına karşı küçük bir temsili parçanın geri tutulmasını gerektirir. Yoğun bir kurumda bu mümkün olmayabilir.
Glutaraldehide sabitlenmiş veya formalinden alınan numunenin küçük parçalara (“mm küp”) kesilmesi gerekir, çünkü sonraki işleme reaktifleri yavaşça nüfuz etme eğilimindedir. Çalışma için mevcut olan küçük numuneler, EM’nin ana sınırlamalarından birini oluşturur.
Aldehit fiksasyonunu takiben, bir osmiyum tetroksit çözeltisi ve bazen de bir uranil asetat çözeltisi ile seçici kontrast eklenir. Bu ağır metal atomları seçici olarak hücre yapılarına bağlanır ve böylece elektron saçma gücü ve kontrastı sağlar.
Bu reaktiflerin biyolojik bileşenlerle reaksiyonları karmaşık olmasına rağmen, osmiyum tetroksitin bir lipit fiksatif olduğu bilinmektedir ve ana işlevlerinden biri osmiyum atomlarını bimoleküler yaprakçıklara biriktirerek zarları tanımlamaktır.
Uranil asetat, bir fosfolipid fiksatiftir ve bu nedenle, ayrıca, nükleik asitleri sabitler ve böylece çekirdekteki ribozomlara ve deoksiribonükleoproteine (“kromatin”) yoğunluk kazandırmasına rağmen, membranın tanımlanmasını da geliştirir.
Bu blok halinde boyama ve sabitlemeyi takiben, doku etanol veya aseton içinde dehidre edilir ve sıvı epoksi reçinesi ile, bazen propilen oksit, toluen veya daha az yaygın olarak kullanılan ancak daha az toksik limonen gibi bir geçiş çözücüsü ile infiltre edilir. Epoksi reçineyle infiltre edilmiş doku bloğu daha sonra termal olarak polimerize edilerek katı hale getirilir.
Sızma adımları, küçük, kapaklı, cam şişelerdeki doku ile, reaktifler pipetle değiştirilerek veya otomatik bir doku işlemcisi ile manuel olarak gerçekleştirilebilir. Yakın zamanda piyasaya sürülen mikrodalga temelli aletler, dokuyu, tipik immünohistokimya prosedürleriyle karşılaştırılabilir şekilde, birkaç saat içinde polimerize bir bloğa işleyebilir.
Epoksi reçine blokları, el yapımı tek kullanımlık cam veya kalıcı elmas bıçaklar üzerinde bir ultramikrotomda bölümlerin kesilmesini sağlayan fiziksel özelliklere sahiptir.
Yaklaşık 80 nm kalınlığa sahip bölümler, görüntü oluşumu için gerekli elektronların geçişi için yeterince ince, ancak yüksek enerjili elektronlara maruz kalmanın ısınma etkisine dayanacak kadar güçlüdür.
Kesitler genellikle 3 mm çaplı bakır ağ ızgaralarda alınır, uranil asetat ve kurşun sitrat çözeltilerinde ek kontrast için boyanır ve ardından elektron mikroskobunda incelenmeye hazır hale gelir.
Elektron mikroskobu Elektron mikroskobu Çeşitleri Elektron mikroskobu Özellikleri TARAMALI Elektron Mikroskobu Transmisyon Elektron Mikroskobu Transmisyon elektron Mikroskobu Çalışma prensibi Transmisyon elektron mikroskobu fiyatı Transmisyon elektron mikroskobu ne ise yarar